امامت و خاتمیّت از دیدگاه قرآن و روایات

مسألة مهم در ارتباط امامت و نبوّت، تبیین چگونگی ارتباط امامت با پایان نبوّت است. بررسی این مسأله با تفکیک شئون امام و دانستن چگونگی تحقّق آن ممکن است. مطابق رهنمود آیات وروایات، دانش حلال و حرام و همچنین آگاهی از قرآن توسّط پیامبر اکرم (ص) به ائمّة اطهار انتقال یافته و نقش امام نسبت به این علوم، تبیین و تفسیر است و وجود امام شاخصی برای رفع اختلاف و آشکار نمودن علوم انتقالی از پیامبر است. امام علاوه بر جایگاه کمال بخشی و تحقّق بخشیدنِ استمرار ختم نبوّت، نقش هدایت ویژه یا همان امامت به معنای خاص آن را نیز برعهده دارد، از این رو، جایگاه و شأن هدایتیِ مخصوص امام اقتضای علم و آگاهی مناسب با آن را دارد. در حقیقت با خاتمیت، دوران نزول و تشریع قوانین جدید به اتمام رسیده است و اینگونه نیست که لازمة خاتمیت، پایان یافتن تمام مناصب و شئونات همراه با پیامبر باشد.